Een paar dagen geleden was ik volgend artikel aan het lezen dat ik vond via een sectie van HLN.be. Het artikel, Burn-out anders bekeken, gaat over een andere invalshoek van het algemeen bekende begrip. De auteur laat hierin zijn blik glijden over eeuwen aan geschiedenis met dezelfde thematiek als onze moderne tijden. Op zich extreem boeiend wanneer men de linken kan leggen met iets dat ten tijde van de oude Grieken al speelde.
Het is altijd fijn om dit soort artikels te lezen omdat men bepaalde dingen historisch kan kaderen en zo automatisch al een ander perspectief eraan kan geven. En tijdens het lezen kwam ik plots onderstaand fragmentje tegen.
“In haar boek ‘Exhaustion, a history’ schrijft Schaffner hoe elke tijd zijn eigen vorm van uitputting, lethargie en somberte kende. Eind 19e eeuw bijvoorbeeld had je neurasthenie of “zenuwzwakte”. Noem het gerust een burn-out avant la lettre en het mag dan ook niet verbazen dat huisartsen deze term vandaag nog vaak gebruiken voor overspanning. Vooral intelligente, creatieve mensen werden slachtoffer van neurasthenie en artsen van die tijd legden de oorzaak bij de vele moderne ontwikkelingen zoals de telegraaf, de trein en het leven in de stad.”
Onmiddelijk herkende ik het woord Neurasthenie, waar had ik dat nog al eens gelezen. Wat betekende dit ook al weer? Twee seconden denkwerk verder wist ik dat ikzelf hierover had geblogd in Arthur Firstenberg: The Invisible Rainbow – A history of Electricity and Life.
Na snel de blog herlezen te hebben en de samenvatting van het boek te scannen te hebben kwam ik dit fragment tegen:
“From the end of the 19th century onwards, urban landscapes were transformed by the installation of telegraph lines throughout the industrialized countries. This technology used voltages of the order of 80 volts on a single conductor, with the return current being earthed. That period saw the emergence of the first stray currents to which living beings were exposed. It was then that one saw the appearance of diseases of civilization such as neurasthenia, which afflicted Frank Lloyd Wright and Theodore Roosevelt, among other well-known figures. It should be noted in passing that neurasthenia is very similar to electro-hypersensitivity, which is the more modern term for the same sensitivity to electricity.”
Ho-lee-shnitzel! De twee eindjes met elkaar verbinden veroorzaakte een explosie in mijn bewustzijn en gedachten. Wou dit zeggen dat burnout en electrosensitiviteit met elkaar verbonden zijn? Sterker, stel dat burnout (mede) veroorzaakt wordt door electrosensitiviteit? Wat voor een paradigmashift is dit! De term Burn Out krijgt plotseling een totaal andere bijklank. Letterlijk burned out, zoals een zekering of een batterij of een electrisch systeem kan door-branden. Wow!
En het eindigt hier niet. Het is algemeen bekend dat wij wezens van electriciteit, energie, licht en frequentie zijn. Elk proces in ons lichaam, elk lichaamsdeel, elke cel, wordt gestuurd door minuscule electrische stroompjes. Het electrisch veld van het hart is zowat 40 keer groter dan dat van de hersenen, en de veldsterkte zou 400 keer sterker moeten zijn. Meer kan je vinden in deze uitleg van het heartmath instituut.
Dus eigenlijk ontregelen al die electrische toepassingen ons eigen systeem? We zijn onszelf aan het burnen met al onze moderne electrosmog?
Voortbouwende op deze theorie: Is burnout dan geen persoonlijke verantwoordelijkheid, geen persoonlijk falen, maar een gevolg van de moderne maatschappij? Als de electrosmog toeneemt en het aantal burnouts stijgen, wat doet men dan met electrische circuits die doorgebrand zijn? Men haalt de stroom eraf. Kunnen wij dit principe dan toepassen op onszelf als electrisch circuit? Als electrisch energetisch wezen? Wat als een mogelijk aanpak zou zijn om mensen met burnout naar een digital/electro detox kamp te sturen? Even een periode totaal off the grid. Zodat hun systeem en lichaam de tijd heeft om zichzelf te herstellen.
Om het samen te vatten zou het dus wel eens goed mogelijk zijn dat al die electrische toepassingen ons eigen systeem ontregelen, en we dus als het ware onszelf verbranden met al onze moderne electrosmog.
